Ίσως οι πρώτες λέξεις ενός Προσευχηταρίου θα έπρεπε να είναι μια ολόθερμη ικεσία. Ένας εκ βάθους στεναγμός προς το Πανάγιο Πνεύμα, τον θησαυρό των αγαθών, να χαρίσει σε κάθε άνθρωπο το δώρο της προσευχής. Να μας αξιώσει να γευθούμε τη γλυκύτητά της. Τη θεϊκή θαλπωρή της παραμονής κοντά στον Κύριο. Την απερίγραπτη χαρά της επικοινωνίας μαζί Του.
Τότε θα επαναλάβουμε την παράκληση του αποστόλου Πέτρου στο Θαβώρειο όρος: "Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι". Συντροφιά με τον Κύριο. Σε αδιάλειπτη κοινωνία μαζί Του.
Τότε θα βαδίζουμε πάνω στη γη, αλλά θα ζούμε στον ουρανό.
Αυτή είναι η εμπειρία των Αγίων. Η αγάπη και ο πόθος του Θεού, η θλίψη και η δοκιμασία, κάθε πτυχή της ζωής τους γίνεται προσευχή. Για όλα καταφεύγουν σ' Αυτόν. Κι Εκείνος απαντά. Δίνει τη λύση. Παρηγορεί. Χαροποιεί. Σώζει.
Το παρόν Προσευχητάριο ας θεωρηθεί σαν μία πρόσκληση να μιμηθούμε τους Άγιους μας και να πλησιάσουμε τον Κύριο, την ελπίδα των περάτων της γης.